بررسی میزان عناصر کمیاب موجود در آب های ساحلی غرب استان گیلان و مطالعه اثر این عناصر بر روی enterococcus faecium و enterococcus faecalis موجود در آب های این مناطق

سابقه و هدف: عناصر کمیاب به دلیل فرآیندهای طبیعی و صنعتی به طور فزاینده در محل های زیست میکروبی یافت می شوند. انتروکوکوس ها، پاتوژن های مهم انسانی، و عامل مهم عفونت های بیمارستانی می باشند و مقاومت ذاتی به آنتی بیوتیک ها و عوامل ضد میکروبی مختلف را آشکار می سازند. یکی از منابع آلودگی ناشی از این باکتری ها آب های ساحلی مناطق تفریحی می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه که طی یک سال صورت گرفت، 180 نمونه در 15 ایستگاه در مناطق غربی استان گیلان (آستارا، تالش، بندر انزلی) به منظور بررسی میزان فلزات سنگین و حضور انتروکوکوس های مقاوم به برخی فلزات سنگین مورد آنالیز قرار گرفت و سپس پارامترهایی مثل اکسیژن محلول، ph، نیترات، و فسفات اندازه گیری شد. شمارش باکتری ها با روش mpn صورت گرفت. تائید گونه های انتروکوکوس جدا شده به وسیله تست های بیوشیمیایی و افتراقی انجام گرفت. به علاوه، اندازه گیری میزان فلزات سنگین با روش جذب اتمی انجام شد. برای تعیین حساسیت گونه های جدا شده نسبت به فلزات سنگین(fe, (pb, co, zn, cr, cd) از روش microdilution استفاده شد.نتایج: از مجموع 180 نمونه های جمع آوری شده، حضور انتروکوکوس در 135 مورد تائید گردید که 68 مورد آنها e. faecium، و 36 مورد e. faecalis بود. از میان فلزات سنگین اندازه گیری شده بیشترین میزان مربوط به سرب بود. تمامی سویه های ایزوله شده مقاومت نسبتا بالایی به سرب، روی و آهن از خود نشان دادند. نتیجه گیری: عناصر سنگین از طریق منابع مختلف به محیط زیست وارد می شوند و اثرات غیر قابل بازگشتی بر موجودات مختلف می گذارند. بر اساس تحقیقات به عمل آمده انتروکوکوس ها قادر به انتقال ژن های مقاوم به دیگر باکتری های فرصت طلب هستند و هم چنین باکتری هایی که ژن مقاومت در برابر فلزات را حمل می کنند، می توانند در برابر آنتی بیوتیک ها نیز از خود مقاومت نشان دهند که این امر باعث می گردد درمان عفونت های ناشی از این باکتری ها مشکل تر و پرهزینه تر گردد.